Έχει ξοδέψει ατελείωτες ώρες διασχίζοντας την ίδια διαδρομή.
Πάντα με το βλέμμα προς την ίδια κατεύθυνση.
Δεν κοιτάει ούτε αριστερά, ούτε δεξιά.
Τα φανάρια του δίνουν το σήμα να ξεκινήσει.
Αν βρισκόταν μόνος δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να αλλάξει λωρίδα.
Σειρήνες, φώτα, γέλια, φωνές και σιωπές δεν τον αγγίζουν.
Δεν σκέφτεται και δεν θέλει να τον σκέφτονται.
Διανύει απλά μία πορεία.
Χωρίς να κοιτάει δεξιά ή αριστερά.
Κανένας δεν του απευθύνεται κι εκείνος δεν ρωτάει κανέναν τίποτα.
Θέλει απλά να φτάσει, να φύγει και να επιστρέψει ξανά.
Έχει μάθει να περιμένει σε ουρές χωρίς να βιάζεται.
Δεν τον περιμένει άλλωστε κανένας και εκείνος δεν θέλει να περιμένει κανέναν.
Παίρνει αυτό που θέλει και φεύγει με αργά σχεδόν συρτά βήματα.
Δεν τον νοιάζει ο καιρός.
Δεν έχει σημασία αν έχει ήλιο, συννεφιά, υγρασία.
Δεν θα κρατούσε ποτέ ομπρέλα και δεν θα φόραγε καπέλο.
Δεν περίμενε κάποιον, δεν τον περίμενε κανένας.
Ξόδευε ατέλειωτες ώρες στην ίδια δική του διαδρομή.
Σ’ αυτή την διαδρομή όλα ήταν ίδια.
Όλα καθημερινά, όλα συνηθισμένα.
Όλα ήρεμα, όλα καθορισμένα χωρίς αλλαγές.
Είτε δεξιά, είτε αριστερά όλα μία ευθεία.
Ήρθε η μέρα που πήρε την απόφαση να αλλάξει διαδρομή.
Δεν έχει σημασία αν πήγε αριστερά ή δεξιά.
Η διαδρομή του άλλαξε και εκείνος απλά χάθηκε σε αυτήν.
Δανάη Πρωτόπαπα
