Δύο ποιήματα του Χρήστου Διαμαντή

Καμουφλάζ

Θα κρυφτώ
Πίσω από το δάχτυλό μου,
Στην καλύτερη κρυψώνα
Που μου ‘μάθαν στο σχολείο.

Θα παίξω
Κρυφτό μ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Πέντε – δέκα – δεκαπέντε…
Φτου – ξελευτερία στους φυλακισμένους.

Θα προσποιηθώ
Πως είμαι χαμαιλέων σε ανθρώπινες ζούγκλες·
Καμουφλάζ στην ερημιά
Μη τυχόν με δει κανείς.

Μάτια

Μάτια.
Δίδυμοι πλανήτες
Αναγκασμένοι να περιστρέφονται
Αδιάλειπτα.

Και οι κόρες,
Αποστακτήρια δακρύων
Που δουλεύουν
Ασταμάτητα.

Τα μάτια.
Έγχρωμη ανέμη
Που ξετυλίγει το νήμα
Φυγόκεντρης ψυχής.

Και κάθε βλέμμα,
Ένα βασίλειο
Που αρχίζει να πλάθει
Όραση αληθινή.