Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως μια ταινία θα σε ψυχαγωγήσει — κι όμως, σε αλλάζει. Σε μετακινεί εσωτερικά. Σε ξυπνά. Κάπως έτσι έγινε και με μένα. Όλα ξεκίνησαν μέσα από την ταινία *Super Story Market* — ένα έργο που, χωρίς να το περιμένω, με πήρε από το χέρι και με πήγε σε μέρη της καρδιάς μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν.
Ήξερα θεωρητικά τι είναι η δωρεά μυελού των οστών. Μα δεν είχα δει ποτέ τα πρόσωπα. Δεν είχα νιώσει το μεγαλείο της πράξης. Μέσα από την ταινία, και την επαφή μου με το *Όραμα Ελπίδας* και την ομάδα εθελοντισμού *Ανδρόνικος*, άρχισα να ενημερώνομαι. Όχι μόνο με λέξεις — με εικόνες, με ιστορίες, με βλέμματα. Και τότε συνέβη το αληθινό σινεμά: αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Είδα φωτογραφίες από ανθρώπους που σώθηκαν από άλλους ανθρώπους. Δότες και λήπτες που, δύο χρόνια μετά την προσφορά, βρέθηκαν για πρώτη φορά. Ένας άγνωστος που έγινε σωτήρας. Μια ζωή που συνεχίστηκε γιατί κάποιος, κάπου, είπε απλώς *”Ναι, μπορώ”*. Το πρωτόκολλο το επιτρέπει μόνο μετά από καιρό — αλλά η σύνδεση είχε ξεκινήσει από την πρώτη στιγμή.
Κοιτούσα τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους και κάτι μέσα μου αναποδογύριζε. Δεν ήταν χαμόγελα τυπικά — ήταν χαμόγελα επιβίωσης. Χαμόγελα ανθρώπων που ξέρουν, που έφτασαν πολύ κοντά στην απώλεια και γύρισαν πίσω, γιατί κάποιος τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Και τότε κατάλαβα: δεν φέρνουν πάντα τα χρήματα την ευτυχία. Μερικές φορές, στην πιο σκοτεινή σου ώρα, είναι ένας άγνωστος που σου δίνει το φως.
Η μοίρα έχει τον τρόπο της να μας φέρνει κοντά κάτω από τις πιο παράξενες, αναπάντεχες συνθήκες. Και αυτά τα παράδοξα της ζωής, αυτά τα παράθυρα που ανοίγουν ξαφνικά — μόνο όσοι τα έχουν ζήσει μπορούν να τα καταλάβουν.
Και για αυτό αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Που η τέχνη με έσπρωξε προς την αλήθεια. Που μια ταινία έγινε το πρώτο βήμα για να γνωρίσω το μεγαλείο της ανιδιοτελούς προσφοράς. Που είδα πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνουν χωρίς να περιμένουν. Που σώζουν χωρίς να ξέρουν ποιον. Που αγαπούν τη ζωή όχι μόνο τη δική τους, αλλά και των άλλων.
Στο *Όραμα Ελπίδας* και στην ομάδα *Ανδρόνικος* δεν κάνουν απλώς ενημέρωση. Εμπνέουν. Ενεργοποιούν.Σε έναν κόσμο που διψά για αλήθεια, προσφέρουν κάτι ανεκτίμητο: μια υπενθύμιση ότι η ανθρωπιά είναι ακόμα εδώ.
Αν μπορώ να κρατήσω κάτι απ’ αυτή την εμπειρία, είναι αυτό:
Η ελπίδα είναι μεταδοτική. Και, μερικές φορές, ξεκινά από την οθόνη — και καταλήγει στην καρδιά.
—
Ελένη Κόντη
