Για το σώμα σου τ’ ατελεύτητο και για το μηδέν μου
Η άποψη των κύκλων σου
τόσο μέ πυρπόλησε
π’ η φωτιά μου φώτισε τη νύχτα του μάταιου
κ’ έκαψε την διάφανη εσθήτα σου.
Ρόδα που δεν ανθίσαν,
μονάχα μιαν εξέγερση
απελπιστικ’ ανυπεράσπιστη·
κ’ ο χυμός των καρπών που δεν ήρθαν.
Τ’ άγγιγμα των χεριών
και τα ροδάκινα.
Κ’ ομφαλός στο κέντρο της γης,
ο τέλειος κριτής.
Ποιος να ‘χτισε πάνω σου
τη γεωμετρία τ’ απείρου,
ενός απείρου άπιαστου
κ’ εγώ ακόμα στο μηδέν.
