«Μέτρησα δώδεκα φεγγάρια
ώσπου να ανταμωθούμε
και μια μέρα – τι μέρα Θεέ μου!-
βρεθήκαμε σε δάση και λίμνες
ανεβήκαμε σε κάστρα κι ανάκτορα
και κοιτάξαμε από ψηλά τη Θάλασσα
τη δική μας αρχαία Θάλασσα
και λησμονήθηκαν οι πίκρες και οι χωρισμοί.
Γέλαγαν τα κορίτσια
το γέλιο τους άνοιγε την καρδιά μας
ακούγαμε πουλιά που κελαηδούσαν
….
Και ξαφνικά γέμισε ο ήλιος ηλιοτρόπια
και μια γυναίκα μας είπε
να κόψουμε από τον κήπο της για να θυμόμαστε το καλοκαίρι.
…
Και τότε σκέφτηκα πως όλα είναι αληθινά
μόνο στα παραμύθια. Και τ’ άλλα είναι ψέματα.»
Γιώργης Παυλόπουλος, Αλλά το ποίημα δεν χάνεται,
Ποιήματα 1943-2008, Εκδόσεις Κίχλη
