𝞐𝞒𝞐𝞟𝞖𝞛𝞔𝞜𝞖 𝞛𝞞𝞤 𝞛𝞐𝞠𝞗𝞖, σήμερα η μαμά μου είπε πως αύριο θα πάμε σε μια μεγάλη συγκέντρωση, στο Σύνταγμα. Μου εξήγησε ότι είναι για σένα και για όλους που δεν πρόλαβαν να φτάσουν στον σταθμό τους. Δεν ξέρω ακριβώς πώς να γράψω ένα γράμμα σε κάποιον που δεν είναι πια εδώ. Αλλά ξέρω ότι οι φίλοι γράφουν γράμματα ο ένας στον άλλον, κι εγώ θέλω να σου πω κάτι.
Μάρθη, νομίζω ότι το τρένο σου έγινε μπαλόνι και πέταξε πολύ ψηλά. Το κρατούσες γερά, το ξέρω, αλλά κάποιος δεν έδεσε σωστά το σκοινί. Και έτσι έφυγε μακριά, κι εσύ μαζί του. Η μαμά μου λέει πως οι άνθρωποι δεν είναι μπαλόνια. Πως δεν πρέπει να φεύγουν έτσι, χωρίς λόγο. Και πως εμείς, εδώ κάτω, πρέπει να φωνάξουμε δυνατά, για να μην ξαναφύγει κανένα τρένο στον ουρανό.
Αν ήσουν εδώ, θα σου έδινα το αγαπημένο μου λούτρινο σκυλάκι, να το έχεις μαζί σου. Αλλά επειδή δεν μπορώ, θα το κρατήσω εγώ σφιχτά, και θα το πάρω μαζί μου αύριο. Έτσι, θα είσαι κι εσύ εκεί. Σου στέλνω ένα φιλί που θα το ανεβάσει ο αέρας και ίσως, αν το προλάβεις, να το κρατήσεις για λίγο στα χέρια σου.
Νεκταρία (7 χρονών, αλλά σχεδόν 8)
Από το τοίχο του Βαγγέλη Ευαγγελίου
