Έσβησες την μονοτονία
Έτσι οπως σε γνώρισα παράδοξα
Και ενώ ήσουν καχύπτος
Εγώ ήμουν κουρασμένη από ταξίδια
Με εκκρεμότητες τις γεμάτες μου βαλίτσες
Μύριζαν πάντα λίγο μούχλα και κάτι από πορτοκάλι
Άχρηστα πράγματα έβαζα μέσα,βρώμικα ρούχα
Δεν έχασα στιγμή
Να τα πετάξω όλα από βεράντες και ταράτσες
Να καταπιώ όσα δεν άλλαξαν ποτέ
Τα άφησα να τα ρουφήξει όλα ο ήλιος
όπως φυσικά κάνει με το χιόνι
Τα έκανα τα άσχημα,όμορφα
Και τα άχρηστα τα βύθισα
Σαν καραβάκια από παλιά τετράδια
Σαν σαΐτες από φλούδες φρούτων
Ήταν σαν να είδα δύο χέρια
Και είπα θα πέσω,κι ας μην με πιάσουν
Γιατί εσύ φοβάσαι τα ύψη
Σκεφτόμουν καιρό γιατί
Η θεόρατη σκάλα στο εξοχικό σου
Ή κάτι νεροτσουλήθρες σε κάτι διακοπές που δεν θυμόσουν
Κάτι θα σε είχε τρομάξει και εσένα
Πέφτω ξανά σε κενές υποθέσεις
Κούφιες ,βάζω τα δάχτυλα μέσα μπας και βρω κάτι
Μόλις στον πρώτο μας καφέ σου αράδιασα
Τα χάρτινα μου παλάτια
Σε τάισα κομφετί και αληθινές ιστορίες
Μα εσύ καθόλου αληθινός δεν ήσουν
Και εγώ ίσως τελικά,
Να τα έχω όλα στο μυαλό μου
Και κάποιες φορές αλήθεια ,τίποτα δεν υπάρχει και εκεί
Αυτή η αφέλεια σε ελκύει αλλόκοτα
Μα καθόλου αφελής δεν είμαι
Ούτε τον χρόνο φοβάμαι τόσο πιά
Μόνο να μην γλιστράει γρήγορα από τα χέρια μου δεν θέλω
Σκέφτομαι να βάλω εκείνο το ασήμενιο ρολόι της μάνας μου
Που όλο έλεγα ότι θα φτιάξω
Ο καιρός έχει σαλέψει τελευταία
Θα αρχίσω να κουβαλάω και εκείνη την καρό ομπρέλα
Στα μαυρόασπρα ραντεβού μας
Μια ένδειξη ότι και εγώ κάπως φοβάμαι το αβέβαιο
Ότι θα με προστατέψω από το χρόνο,τις εναλλαγές,τον καιρό
Τους ανθρώπους και εσένα
Λες και η βροχή αλλάζει κάτι
Πέρα από το σκηνικό
Δεν ξέρω αν σ’αρέσει η βροχή ,εγώ την λατρεύω
Θέλω να περπατήσουμε πλάι πλάι άλλη μια φορά
Να μου μιλάς πιο πολύ
Να γίνουν βροχή οι λέξεις
Ποτάμια οι δρόμοι στην Αθήνα
Και οι σταγόνες στα τζάμια των αυτοκινήτων
Να τρέχουν να πιάσουν η μιά την άλλη
Σχεδόν σαν εξυγίανση ,μια παρά λίγο ευτυχία
Θα ‘σαι γενναίος τώρα
Εγώ θα γελάω πολύ
Θα πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον
Έτσι πρέπει να συμβεί
Σαν την βροχή.
Παρασκευή Σιαμήτρου
