📸: Ιωάννα Πανούτσου
«Κάθε βραδάκι λοιπόν που έστριβα από την πλατεία για να μπω στο καλντερίμι, την έβλεπα να κάθεται σ’ ένα παράθυρο και ν’ αγναντεύει το Ιόνιο, που είναι η πιο γλυκειά θάλασσα το σούρουπο, σαν να περίμενε θλιμμένη κάτι, κάτι συνταρακτικό και ωραίο – έτσι έλεγα, και τα ʼφτιανα αυτά στίχους ως να φτάσω σπίτι, κι ύστερα το βράδυ, όταν έσβηνα τη λάμπα, έφτιανα ιστορίες μ’ ένα άσπρο άλογο καβάλα – δεν ήμουνα ποτέ καλός καβαλάρης –, στο παράθυρό της εκείνη σκύβει, το άλογο σηκώνεται στα πισινά, την αρπάζω και χανόμαστε καπνός μέσα σ’ ένα απέραντο δάσος με πανύψηλα δένδρα φθινοπωρινά. Άλλοτε πάλι εκείνη σ’ ένα δένδρο ακουμπισμένη, η γης στρωμένη φύλλα ξερά, εγώ προχωρούσα ξυπόλυτος, ψηλός πολύ, σίμωνα κι ύστερα…, δεν ξέρω ύστερα, μόνο τα μάτια της μεγάλωναν, μεγάλωναν – τι χρώμα είχαν, ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω, γιατί ποτέ δεν κατάφερα να την κοιτάξω ίσα από κοντά – κι ‘υστερ όλα παίρναν μελί χρώμα.»
«Οι καρφίτσες» | Όμηρος Πέλλας | Διηγήματα |Στιγμή, Αθήνα, 1986 (β΄ έκδ.), σ.16
