Είναι γεγονός ότι πολλές φορές στην ζωή συγχέουμε την κρίση με την πραγματικότητα και κάποιες σαν αποτέλεσμα αυτού θυματοποιούμαστε. Το να πιω τον καφέ μου ακούγοντας χαλαρή μουσική, χαζεύοντας την βροχή ένα χειμωνιάτικο πρωινό, προσωπικά είναι κάτι που με ευχαριστεί. Σε κάποιον άλλον αντιθέτως ο μουντός καιρός και η βροχή του προκαλούν κατάθλιψη. Και στις δύο περιπτώσεις όμως πρόκειται απλώς για κρίσεις πάνω στην πραγματικότητα, καθώς η μέρα απλώς υπάρχει. Γιατί λοιπόν να αφήσουμε την βροχή να μας χαλάσει τη διάθεση;
Συνήθως έτσι γίνεται και στην ζωή. Συγχέουμε την πραγματικότητα με τις κρίσεις μας και φορτωνόμαστε ένα κάρο βάσανα. Η ζωή δεν μας χρωστάει ούτε της χρωστάμε, και οι άνθρωποι γύρω μας είναι αυτοί που είναι. Απαιτούμε από τους ανθρώπους να γίνουν αυτό που θέλουμε εμείς και συχνά όταν δεν το κάνουν απογοητευόμαστε. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε, να διεκδικούμε όσα συμβαίνουν τώρα, λέω απλά ότι δεν πρέπει να εκβιάζουμε το μέλλον. Όσα πράγματα έχουν ήδη τελειώσει, θα πρέπει να τα θεωρούμε ικανά να μας διδάξουν, όχι να μας στεναχωρούν. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν την λύπη μας και ούτε μπορούμε να τα χαρακτηρίζουμε καλά η κακά, γιατί είναι απλώς αυτό που είναι.
Άλλες κρίσεις πάλι, μας κάνουν χαρούμενους και δεν μας θυματοποιούν. Ένα λουλούδι που το χαρακτηρίζουμε όμορφο, ένας πίνακας ενός μεγάλου ζωγράφου, ένα χαλαρό τραγούδι. Αυτές τις κρίσεις πρέπει να τις κρατάμε γιατί μας ευχαριστούν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κι αυτές είναι κρίσεις στην πραγματικότητα. Εκείνες όμως που μας αδρανοποιούν θα πρέπει να τις εντοπίζουμε και να τις εξαλείφουμε.
Γιάννης Λελέκης
Ακολουθήστε μας στο FACEBOOK i Travel Poetry
