Βγάλε ένα ένα τα χρυσά φλουριά της φορεσιάς σου,
Και πέτα τα στη θάλασσα.
Ένα, ένα.
Μέχρι να μείνουν πάνω της μόνο σκισμένες κλωστές,
την παλιά σου αίγλη να θυμίζουν.
Μπρος στην απογευματινή ακροθαλασσιά,
εκείνο το καλοκαίρι φυσούσε ο Μπάτης τα μέσα σου.
Έκαψε τα χλωρά σου.
Κι όσο κι αν σε φυσούσε,
κι αν σε έκαιγε,
εσύ δεν έφυγες.
Κι όσο ερμητικά κι αν ήταν τα κύματα
καμία ακτή δεν κατάφεραν να καθαρίσουν.
Βρώμικη έμεινε, να περιμένει λύτρωση.
Κι όσο κι αν κάηκες,
τα σπίρτα δεν τα πέταξες σε αυτήν τη λυσσασμένη.
Περίμενες τη νέα φουρτούνα ν´ανάψεις φωτιά,
Με νέο σπίρτο.-
Εκείνο το καλοκαίρι είχε μελτέμια
Κι όλο το χρόνο, φουρτούνες είχε.
Μαρία Μούσχουρου
