Σαν σήμερα, 14 χρόνια πριν, η Οριάνα Φαλάτσι, απεβίωσε, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά τόσο δημοσιογραφική όσο και συγγραφική. Η ερωτική σχέση της μάλιστα με τον Αλέκο Παναγούλη, Έλληνα πολιτικό και σημαντικό πρόσωπο αντίστασης κατά την περίοδο της Δικτατορίας, την κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ελλάδα.
Με αφορμή το γεγονός αυτό, αποπειράθηκα να γράψω μία προσωπική εκτίμηση για ένα από τα πιο γνωστά της έργα «Γράμμα σ’ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ».
Το μυθιστόρημα αυτό, σε μόλις 121 σελίδες (Εκδόσεις Πάπυρος) , κατορθώνει να περιγράψει τις δυσκολίες της μητρότητας με τρόπο που μοιάζει αυτοβιογραφικό. Αντανακλά την μητρική στοργή, ενώ, ταυτόχρονα, προβάλλει το διαχρονικό δίλημμα της μητρότητας ή της «ελευθερίας». Μαρτυρά την πρωτόγνωρη οπτική μίας γυναίκας που αμφιταλαντεύεται μεταξύ ενός παράνομου παιδιού και της ανεξάρτητης, χειραφετημένης ζωής της. Χαρακτηρίζεται από τρυφερότητα και ρομαντισμό ενώ σε άλλα σημεία είναι ρεαλιστικό και ωμό. Με την έντονα συνειρμική γραφή του, σου δίνει την δυνατότητα να εισχωρήσεις μέσα στο μυαλό της συγγραφέως, μια σκεπτόμενης γυναίκας, και να συναισθανθείς τους φόβους και τις επιθυμίες της. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για την εποχή, προβάλλει τις κοινωνικές αξίες και την θέση της γυναίκας. Διαπραγματεύεται τον φεμινισμό, την μητρότητα, το ζήτημα των εκτρώσεων, την ελευθερία και τον Θεό. Τέλος, είναι ένα γλυκό χάδι που απευθύνεται σε όλες τις μητέρες, για την αφοσίωση τους καθώς και την σημασία της αποστολής τους, ως φορείς της ζωής.
Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο:
