Όσο συμβαίνουν τραγωδίες με αδέσποτες σφαίρες, όσο οι άνθρωποι αποκτηνονόμαστε για να “γλεντήσουμε”, δεν έχει νόημα να ρίχνουμε τα συνήθη κατηγορώ. Αρκεί να γυρίσουμε πίσω , να δούμε πού χάθηκε η ανθρωπιά και τι τόσο λάθος καταλάβαμε …
Ο Κωνσταντίνος Σκαράκης, μοιράζεται μαζί μας μια γλυκιά ιστορία, εν όψη του τραγικού συμβάντος τραυματισμού του μικρού κοριτσιού στην Θήβα, από αδέσποτη σφαίρα, κάποιου αδέσποτου ανθρώπου, ας προσθέσουμε.
-Πάσχα 2019-
Μου ‘λεγε κάποτε μια υπέροχη ηλικιωμένη κυρά που γνώρισα στην Κω μια ιστορία που έχει ως εξής:
Επί Ιταλικής κατοχής υπήρχαν αρκετές φτωχές οικογένειες στα χωριά, που μετά βίας μπορούσαν να ζήσουν…
Η δική της οικογένεια δεν ήταν από τις τόσο φτωχές, είχαν πάντα ένα πιάτο φαϊ στο τραπέζι τους. Μάλιστα η μάνα τους κρατούσε συχνά κι ένα πιάτο φαγητό για όποιον το είχε ανάγκη. Κάποιο μεσημέρι λοιπόν, καθώς έκαναν την προσευχή τους, εμφανίστηκε ένα από τα πεινασμένα παιδιά του χωριού στην πόρτα τους. Και τότε η μάνα είπε στα παιδιά της:
Παιδιά, να ο Χριστός μας… Και του έβαλε να φάει.
Εξήντα χρόνια μετά η κυρά δεν είχε ξεχάσει ακόμα τα λόγια της μάνας της και πάσχιζε να τα εφαρμόσει…
Μακάρι να συνελάμβαναν κάποτε όλοι το αληθινό νόημα των λόγων και των έργων του Χριστού και να το εφάρμοζαν καθημερινά κι όχι σε κοινότυπες τυπολατρίες, πυροβολώντας και ακρωτηριάζοντας αθώα θύματα και τρωγοπίνοντας μέχρι τελικής πτώσης…
