Κι απορώ μικρή πατρίδα.
Με ποια δίψα ανικανοποίητου σε διάλεξα;
Να ‘ταν του έρωτα ο κρυμμένος πόθος, που μ’ οδήγησε σε ‘σένα;
Να ‘ταν η ασίγαστη ψυχή ή η σοφία μιας ώριμης νιότης;
Τούτος ο τόπος γιατρεύει τις πληγές.
Γίνομαι περιπατητής στις απότομες πλαγιές σου.
Στέκομαι στις πεζούλες σου να ξαποστάσω.
Βλέπω τη θέα κι ορέγομαι το ταξίδι.
Αν είναι ν’ απορείς με τόση ομορφιά.
