Μικρό μου φθινόπωρο,
έριξες το μπλε χιτώνα σου
στον απογευματινό ουρανό
και θάμπωσες για λίγο την ερημιά
του βρεμένου δρόμου…
Όμως,
με τι κυκλάμινα και πικροδάφνες
να με παρηγορήσεις,
αφού στις άκριες σου
βαστάς όλη τη θλίψη μου
και σιωπηλά την ψιχαλίζεις;
Πόσες φορές του είπα:
«Θά ρθει χειμώνας βαρύς,
στάσου λιγάκι να ξαποστάσεις…
Μέσα μου φέγγει
της αγάπης η θαλπωρή»
Κι εκείνος ανταπάντησε:
«Μα δεν μπορώ,
Βιάζομαι πολύ!
Μέσα μου μεγαλώνει
ένα ανυπάκουο καλοκαίρι.»
