Μου είπαν ότι έπρεπε να γράψω κάτι όμορφο για σένα. Λέξεις με λευκό μελάνι σαν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Χωρίς την πίκρα των δακρύων, χωρίς το δηλητήριο της θλίψης, χωρίς τα ψέματα της λήθης.
Βλέπω τα γαλήνια νερά αυτής της λίμνης, βλέπω τον ήλιο πάνω στα φτερά σου. Βλέπω κάτι παραπεταμένους ουρανούς στα μάτια σου. Νομίζω πως έχουμε ιδωθεί ξανά στα όνειρά μου.
Μου είχες πει ότι οι μέρες περνούν σαν αστραπές, οι νύχτες όμως διαρκούν αιώνες. Μου είχες πει να μην φοβάμαι τους δράκους, να τους κοιτώ στα μάτια μέχρι να σκύψουν το κεφάλι. Μου είχες πει να μάθω την γλώσσα των ξωτικών, να χαθώ στην χώρα των μάγων, να χορέψω γύρω απ’τη φωτιά με τους πιο παράνομους νομάδες. Μα τις νεράιδες να τις έχω από μακριά. Μου είχες πει πως ακόμα και η πτώση, είναι μια μορφή πτήσης. Γέλασα. Αμέσως μου είπες ν’ανοίξω τα φτερά μου κι απάντησα “δεν έχω.”
Και τότε μου αποκρίθηκες :
“Βρες έναν τρόπο να πετάξεις. Είναι όμορφη η θέα από ψηλά.”
Ντράπηκα. Δάκρυσα. Γνώριζα. Ποτέ δεν θα την δω. Οι ρίζες μου, είναι στον βυθό.
Όμως μην λυπάσαι… Αυτά ανήκουν στα σκονισμένα ράφια των περασμένων ημερών.
Χαμογέλα!
Επειδή σήμερα είναι μια παραμυθένια μέρα. Το πάρκο είναι γεμάτο από γονείς και μικρά παιδιά που παίζουν ευτυχισμένα. Βλέπω ερωτευμένα ζευγάρια να περπατάνε χέρι – χέρι χωρίς καμία έγνοια να τους βαραίνει τους ώμους. Αν ακούσεις προσεχτικά τα πουλιά τραγουδάνε τώρα τις πιο υπέροχες νότες. Ένας απαλός άνεμος κάνει τα δέντρα να φλερτάρουν μεταξύ τους. Αρμονία.
Αν κλείσεις τα μάτια σου θα νιώσεις την γαλήνη σαν ένα ζεστό κύμα να αγκαλιάζει το πρόσωπό σου.
Έχω αδειάσει μέσα σ’αυτήν την στιγμή. Έχω μουδιάσει. Σε βλέπω να πλέεις ανάλαφρα στα πράσινα νερά. Έρχεσαι αργά προς το μέρος μου. Πλησιάζεις σαν να’χεις κάτι να πεις.
Καθώς σε κοιτάζω, είναι σαν να με ρωτάς :
“Είναι όμορφη η θέα από ψηλά;”
Κριστιάν Νίρκα
τη φτιάχνουμε εμείς τη θέα να είναι όμορφη…