Ο Παύλος Παυλίδης διηγείται:
Το “Μόνο αυτό” είναι από τα πολύ αγαπημένα μου κείμενα. Λίγο πριν πάω στο Παρίσι είχα βρεθεί στην Γερμανία, μετά πήγα στο Άμστερνταμ, μετά στη Γενεύη… Ήταν η βόλτα που έκανα δώρο στον εαυτό μου, εκεί στα 22 μου περίπου. Ακριβώς μετά τα “Μωρά στη φωτιά.”
Ήταν μια κοπέλα, η Στέφη, η οποία με συνόδεψε μέχρι τον σταθμό, κάπου κοντά στο Ντίσελντορφ, όπου από εκεί και πέρα πια θα ήμουν ολομόναχος. Θυμάμαι που έβρεχε, ήμασταν σε έναν έρημο σταθμό, και η Στέφη έκλαιγε επειδή αισθανόταν ότι είμαι πολύ αβοήθητος, ότι πάω ένα πολύ μεγάλο ταξίδι μόνος μου.
Είναι λοιπόν αυτή η ανάμνηση από εκείνον τον έρημο σταθμό, “που έγραφε εδώ ορίζοντας.”
Θα ήταν ο ορίζοντας της προηγούμενης ζωής μου, κάτι που θα έπρεπε να ξεπεράσω, ένα όριο.
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Ίσως φτάνει μόνο αυτό
μια ακόμα μαχαιριά
από μια ατσάλινη γροθιά,
ένα τελευταίο χτύπημα.
Ίσως τότε να μπορείς
πια να κλαις από χαρά.
Ίσως έρθεις να μου πεις
τώρα δε φοβάμαι τίποτα.
Ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά, μια βραδιά
σ’ ένα ταξίδι μακρινό.
Ίσως φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά σαν βροχή,
μια τελευταία προσευχή,
μόνο αυτό…
Ίσως πρέπει να στο πω
σ’ ονειρεύτηκα ξανά
σ’ έναν έρημο σταθμό
που έγραφε εδώ ορίζοντας.
Ίσως πρέπει να στο πω
ίσως να μην πρέπει πια.
Μας κοιτάζανε σκιές
που χορεύαν ψιθυρίζοντας.
Ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά, μια βραδιά
σ’ ένα ταξίδι μακρινό.
Ίσως φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά σαν βροχή,
μια τελευταία προσευχή.
