📸: Μάγδα Βαρούχα
@-συναίσθητα: Η νέα στήλη του iTravelPoetry με τη Μάγδα Βαρούχα.
Κάθε μήνας και ένα συναίσθημα με την φωνή της Μάγδας.
Ιανουάριος - Νοσταλγία
Βλέπω τον κόσμο να περνάει, γνωστούς κ αγνώστους. Βλέμματα ξένα και κάποια…ακόμα πιο ξένα. Καθισμένη, δίπλα από ένα παγκάκι, όπως μου αρέσει. Κάτω. Στη γη.
Παρατηρώ, τα μάτια τους, που ταξιδεύουν. Τα χέρια, πόσο σφιγμένα είναι, χωμένα στα ξεχασμένα παλτά που φέτος δεν βρήκαν καιρό να αναπνεύσουν.
Και μια σκέψη, πως όλα πρέπει κάπως να προλάβουν να «τελειώσουν», για να βρούμε τρύπες μέσα στο νέο έτος να «αρχίσουν» τα επόμενα.
Και ευχές και χαρές και το δάκρυ που κυλάει να το σκουπίσω κρυφά με το καλό μου λευκό σακάκι. Μη με δει κανείς και ρωτήσει τι έγινε. Δεν έγινε.
Είναι εντάξει να μη θέλω να τελειώσουν κάποια «κάτι». Είναι εντάξει να θέλω να αφήσω τις πόρτες να χτυπάνε δυνατά και ο αέρας να καλπάζει από τον παλιό χρόνο στις σχισμές του νέου.
Κοιτάζω, λες και δεν έχω ξαναδεί ανθρώπους. Νοσταλγία. Αυτό το αχανές συναίσθημα που σου δένει το στομάχι κόμπο γιατί απλά, δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Τι ωραία να μην αρκούν τα λόγια.
Νοσταλγία. Χαρά και λύπη μαζί, τόσο μαζί που δεν ξέρεις αν θες να χωριστούν και να τελειώσουν. Όπως τα «κάτι» σου.
Δεν έγραψα στο ημερολόγιο φέτος νέους στόχους. Ίσως πετύχω τους περσινούς. Ίσως τους έχω πετύχει ήδη.
Καθισμένη κάτω, έχω αρχίσει να παγώνω.
Μη σηκωθείς. Μη βιάζεσαι να βολευτείς.Το «τώρα» προκαλεί ρίγος. Μα φοβάμαι, πως αν του απαγορεύσω να χάνεται στο παρελθόν ή να αλωνίζει στο μέλλον, θα το φυλακίσω και θα με μισήσει.
Θα σηκωθώ. Θα τρέξω. Στα μπλεγμένα «κάτι» που νοσταλγώ. Στον μπλεγμένο ελεύθερο εαυτό μου. Στο φως.
Και έτσι πως ταξιδεύω, θα αφήσω το δάκρυ στο καλό μου λευκό σακάκι, να χαράξει το πρώτο αποτύπωμα της νέας χρονιάς.
Έτσι, να μου θυμίζει όσα δε θέλω να ξεχάσω.
——
-Μάγδα Βαρούχα
