Το κορμί καταστέλλοντας αγγίζω τη ζωή την άδολη
που εξαλείφει
νωχέλεια ρομαντική και εγώ κάθε μέρα στα νυχτώματα
εφευρίσκω το πεπρωμένο μου
σε πιθανή βαρβάρωση με 180ο χλοερού Αντίχριστου
ταχύπτερα νιώθοντας απαλή θεομηνία μεσ’ στις αρτηρίες μου /
σ’ ένα διάττοντα όπου μοιάζει να ´ναι η άμβλωση της φαινομε –
νικότητας
αυτό θα πεί φωτός ατίμωση για πάντα
/σαν πολλά δεν είν’ ως τώρα τα θηλυκά σου ουσιαστικά
βρε παρλαπίπα;/
συμπτώματα στη βελούδινη τρώγλη του κρίνου με άσπρο πολυ-
τέλειας
και με κίτρινο σε ουράνια στύση
οιακίζοντας όλεθρο προς τα ημερήσια ύψη γαλακτώδη
η αποθάρρυνση δεν υπάρχει στην πεταλούδα κι αν ακόμη
την καρφιτσώνεις
μα όμως το δικό μου Πραγματικό δεν είναι μηχάνημα φυτρώνει
στα στήθια
ο θείος οργασμός των ορθρινών προηγιασμένων εξανθήματα
ωραιότητας
παφλάζοντας εβραϊσμό το ολιγάριθμο εκκλησίασμα
τέμπλα μαρμαρόγλυπτα κι αμαυρωμένα η ραγδαία ενοχή
στα γονατίσματα
ο στιλπνότερος θάνατος του εμπορεύματος οπού εγκλωβίζει
σπανιόψυχους
ανθέμια ρινίσματα η αποσάθρωση κι ο δοκιμαστικός σωλήνας
του έαρος
στην κουπαστή του Τέλλεμαν ακαθόριστο νοοτρόπιο/δε
λαθεύω/
ξιπόλητα τα μάγουλα της Μάρθας/τη λάτρευα δυσοίωνη κι
ολομόναχη
στην οχλαγωγία/
θωρακισμένος με εκπληχτική παράνοια διαρκείας είκοσι
λεπτών επιτέλους
ο νομέας του forte
Δε σε θέλω αυτόχειρα γιατί έτσι θα επιβράβευες ακούσια
το αίσχος της οντότητας
παρόρμηση σαράκι και μυκτηρισμός τα ανακλαστικά τής
ματαιοδοξίας
ενστερνίζομαι απολαύσεις απ’ την ειρημένη Μάρθα που
με συντρίβουν ευχάριστα
ο επικήδειος θα ‘ναι τώρα για την όσφρηση κι ο θάνατός μου
σηπόμενος ουραγός
εποποιία.
(Από τη συλλογή: ΦΑΡΕΤΡΙΟΝ | Υψιλον | 1981)
