Νυχτερινό
| Απόψε σε φαντάζομαι λευκότερη απ’ τα κρίνα, μες στο σκοτάδι το πηχτό. Σαν κάποια αγνή θεότη στο μαύρο φόντο της νυχτιάς λαμποκοπάς. Μ’ αχτίνα μοιάζεις που ο Φοίβος φεύγοντας λησμόνησε στα σκότη. Ναι, σε θωρώ. Απ’ τον ουρανό ξεφεύγουνε τ’ αστέρια και σαν πετράδια ατίμητα στολίζουν τα μαλλιά σου. Ο Γαλαξίας άσπρο φως στα μάγουλα, στα χέρια σου χύνει· μες στο γάλα του βουτά την ομορφιά σου. Νά και τα μαύρα μάτια σου! Τα βλέπω: σιγανοίγουν εκεί ψηλά στη σκοτεινιά, μεγάλα, ογρά, θλιμμένα· σαν δυο ποτάμια φωτερά τα βλέμματά μας σμίγουν: εσύ κοιτάζεις μένανε κι εγώ κοιτάζω εσένα. Από το στόμα σου φωνή δε βγαίνει, μα μου κρένεις. Τα δακρυσμένα μάτια σου: «Τραγουδιστή», μου λένε, «μην τραγουδάς, κι είναι κοντά η μέρα που πεθαίνεις». Αυτά μού λεν τα μάτια σου, τα μάτια σου που κλαίνε |