Το σώμα μου έχει βουλιάξει σ’αυτήν την πολυθρόνα
Καθώς σβήνω τα φώτα προσγείωσης, κι ανάβω φωτάκια καμπίνας.
Όλες οι ενδείξεις είναι σωστές, μα δεν θυμάμαι αν έχω κλείσει το μάτι κουζίνας.
Με νοιάζει;
Τ’αγόρια κοιμούνται στα δωμάτιά τους
Νωρίς, επειδή πρέπει νωρίς τα παιδιά να κοιμούνται
Πριν βγουν τα τέρατα.
Σήμερα βρήκα μια χτένα της, είχε ακόμη μερικές τούφες μαλλιά
Σχεδόν μηχανικά που τις πέταξα.
Ίσως έπρεπε να τις φυλάξω στην αποθήκη με τα υπόλοιπα
Πράγματά της, αλλά είναι επικίνδυνη ζώνη μετεωριτών
Ποιος πλησιάζει;
Αυτό το ποτήρι αδειάζει. Μεγάλη βαρύτητα.
Δεν φτάνω το τηλεκοντρόλ ν’αλλάξω κανάλι.
Δεν σηκώνω τα μάτια να κοιτάξω αλλού.
Παράξενα βήματα ακούγονται καμία φορά και κάτι φωνές
Απ’το κέντρο ελέγχου μα η συχνότητα αλλάζει, τους χάνω.
Και τόσα αστέρια! Γελοίος αυτός που πάει να μετρήσει
Τ’αστέρια, τις ώρες, την μοναξιά των ανθρώπων.
Είσαι εκεί; Δεν χάθηκες τελείως;
Ακόμα σε ψάχνω.
Κριστιάν Νίρκα
