Η θάλασσα στα πόδια μου
Ο ήλιος στο παράθυρό μου
κι ο κόσμος στο κατώφλι μου
Έλεγα πως ζούσα
Και περπατούσα
νύχτες, μέρες, μεσημέρια
Απομνημόνευα μυρωδιές, ονόματα και ημερομηνίες
Χαιρόμουν τόσο γιατί έλεγα: “Ζω!”
Μέχρι που ήρθε μια στιγμή
που για πρώτη φορά δεν πρόσεξα
κι έπεσα μέσα στο νερό
τότε ήταν που το γεύτηκα για πρώτη φορά
-και σαν να μην έφτανε η αλμύρα στο λαιμό μου-
ο ήλιος από πάνω, ψηλά, άρχισε να καίει τα μάτια μου
τότε ήταν που τον κοίταξα κατάματα για πρώτη φορά
και δάκρυσα
και έκλαψα, έκλαψα με λυγμούς
και πόνεσα βαθιά,
τόσο που γύρισα σπίτι και άνοιξα όλα τα παράθυρα!
Πόνεσα τόσο
που για πρώτη φορά κοιμήθηκα ήσυχα το βράδυ
γιατί ήξερα πια πως
Ερωτευόμουν τα πάντα
υποφέροντας το κάθε τι
το ήξερα πια πως ήμουν Ζωντανή
