Κείμενο της Χριστίνας Γιαβάσογλου
Ας μιλήσουμε για τοίχους. Τοίχους καθιστικού κατά προτίμηση. Λευκούς κατά παραγγελία. Μεγαλειώδεις τοίχοι. Είναι εκεί πάντα στο ύψος τους, παντογνώστες. Ακούν τις βαριές και τις γλυκές κουβέντες, κρίνουν σιωπηλά και μετά δικάζουν. Είτε σε πνίγουν, είτε σ’αφήνουν να αναπνεύσεις .
Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα
Ήταν τρεις το πρωί. Είχε πιει τα κέρατά του. Έπαιζε μουσική 80s στο ραδιόφωνο και δεν μπορούσε να παραβλέψει την κοπέλα στο διπλανό τραπέζι, με εκείνο το μικρό, λευκό σκυλάκι, που δεν έπαψε να τον “τσεκάρει” από την στιγμή που μπήκε στο μαγαζί. Αλλά δεν είχε σημασία. Δεν ήταν Εκείνη.
Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα
Σ’ευχαριστώ για τον χρόνο, τις στιγμές, τα λόγια. Τις σιωπές. Σ’ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες, σ’ευχαριστώ για τον πόνο. Δεν βαριέσαι…κι ο πόνος είναι κάτι. Πολύ καλύτερο απ’το τίποτα.
Κείμενο του Κριστιάν Νίρκα
Κάτι μου φταίει. Κάτι με καίει ενώ κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ. Δεν μ’αφήνει. Γιατί; Κάτι μου φταίει στο σκοτάδι.
Αλλά είμαι αθώος. Δεν φταίω σε τίποτα. Τα κάνω όλα σωστά.
Είμαι υπάκουος, είμαι καλός, είμαι ό,τι μου ζητάς να γίνω. Δεν ενοχλώ, δεν μανουριάζω, δεν αντιλέγω. Ποτέ! Συνήθως περπατάω σκυφτός. Δεν σε κοιτάω στα μάτια επειδή είμαι δειλός. Τινάζομαι με το παραμικρό!
Φοβάμαι!
