Προχωράς όμοιος με εμένα,
Τα μάτια καρφώνοντας κάτω μπροστά σου.
Τα χαμήλωνα κι εγώ σαν εσένα!
Περαστικέ μου, στάσου!
Διάβασε − σαν έρθεις κοντά μου,
Έχοντας συλλέξει μια δέσμη λουλουδιών, −
Πως Μαρίνα ήταν το όμομά μου
Και πόσο ήμουν ετών.
Μην σκεφτείς πως εδώ είναι τάφος,
Πως απειλώντας σε θα εμφανιστώ!
Κι εγώ αγαπούσα με πάθος
Να γελάω, όταν δεν είναι συνετό!
Και το δέρμα μου αίμα πλημμύριζε,
Κι η μπούκλα μου στριφογύριζε!
Περαστικός υπήρξα κι εγώ!
Περαστικέ μου, στάσου εδώ!
Κόψε έναν άγριο βλαστό
Και τα μούρα μετά να γευτείς, −
Σαν του νεκροταφείου το χαμοκέρασο αυτό
Πιο χοντρό και γλυκό δεν θα βρεις.
Μην στέκεσαι κατηφής μονάχα,
Στο στέρνο χαμηλώνοντας το κεφάλι.
Εύθυμα σκέψου με τάχα,
Εύθυμα ξέχασε με και πάλι.
Η αχτίδα − πώς σε φωτίζει!
Είσαι ντυμένος με μια σκόνη χρυσή!
Κι ελπίζω να μην σε σαστίζει
Η φωνή μου κάτω απ΄ τη γη.
Μαρίνα Τσβετάγεβα
Πρωτότυπη μετάφραση, Ελένη Κουκουβίτη
