Ψυχές από πηλό και μέταλλο,
σφυρηλατημένες κατάσαρκα,
χωρίς θεμέλια,
πορεύεστε στα κράματα σας.
Ψυχές ανθεκτικές κι εύθραυστες,
με πίστη στου συνόλου το τέλος,
αφήνεστε στο μετέωρο της ύπαρξης.
Στ’ αναπάντητα,
διαμάντια ξεχειλίζουν απ’ τα δεσίματά σας,
να ορίσουν το μη οριζόμενο.
Να συναντήσουν τ’ όνειρο.
Φωτογραφία: Άννα Εκλεμέ
