Ο Μάου μια μέρα έφυγε
να πάει στην ξενιτιά
και το πουλί που γέλαγε,
συνάντησε παιδιά.
“Μάου, τι ζητάς εδώ;”,
ξαφνιάστηκε εκείνο.
“Έγινα χορτοφάγο,
δεν έχω να σου δίνω.”
Με μιας ο Μάου κατάλαβε
πώς σκέφτονταν αυτό.
Τα δυο του μάτια του ‘δειξε,
γέλαγε σαν μωρό.
“Το βλέπεις το γαλάζιο,
της απεραντοσύνης;
Εκεί θα ταξιδεύω,
ό,τι και να μου δίνεις.
Κοίτα το καφετί μου,
κελάηδησε λιγάκι,
για να σε συντροφεύσω,
σου λέω ένα τραγουδάκι.
Οι άνθρωποι στις μέρες μας
το δίκιο τους εχάσαν,
στη διαφορά τρομάξανε,
φύγανε με ξεχάσαν.
Τότες εγώ σκεφτόμουνα
τα έρμα τα σωθικά τους.
Το δάκρυ μου το έπνιξα
και πίνω στην υγειά τους.
Σου λέω, λοιπόν, έλα κι εσύ,
να πιούμε στην αλήθεια.
Βαρέθηκα τα ψεύτικα,
που ‘ναι στα παραμύθια.”
Και το πουλί που γέλαγε,
άλλαξε τον σκοπό του.
Τιτίβισε με θάρρος,
βρήκε τον προορισμό του.
Φωτογραφία: Effie Liontas
