Πώς να σου πω το σ’ αγαπώ;
Ποτέ μου δεν θα ήθελα
Του χρόνου μια ρυτίδα
Θα ‘θελα να σουν η πνοή
Της νιότης μου η ελπίδα.
Πώς να σου πω το σ’ αγαπώ;
Οι φανερές μου σκέψεις
Κρύφτηκαν χάριν μιας αυγής
Και στο κρεσέντο της σιωπής
Γεννήθηκαν οι λέξεις
Γέμισε ο κόσμος με φωνές
Ενίοτε και σκέψεις
Μα ο κρυμμένος θησαυρός
Στο θυμικό σου εδράζεται
και στις δικές σου λέξεις.
Σε γνώρισα ένα πρωί
σ’αρχή ενός χειμώνα
Τα λόγια σου είχαν ζεστασιά
Και φέραν τόση ομορφιά
Όση μια ανεμώνα.
Έκτοτε πάντα τριγυρνώ
Μες στη δική σου σκέψη
Και διαρκώς αισθάνομαι
Ότι η καρδιά μου πάλλεται
Στο πόσα ο νους μας συναντά
Και πόσα θε να δρέψει
