«Λοιπόν
μου μίλησες για τα ταξίδια σου
σου μίλησα για τις φρίκες μου
κι έτσι σμίξανε οι κόσμοι μας-
αφού δε ζήτησες τίποτα
αφού δε ζήτησα τίποτα
φαντάζομαι έναν κόσμο
που δε χρωστά σε κανένα,
Γι’ αυτό σκέφτομαι πως
έτσι όπως απλώνεται
η πόλη από ψηλά
θα μπορούσε να σχηματίσει
τα δάκρυά σου, τις αγωνίες
και τους παλμούς σου-
μα πιο πολύ σκέφτομαι
πως δε σε χωρά εσένα η πόλη
έτσι που νιώθω να με
αιχμαλωτίζει η ανάγκη
να ακούω τα βήματα σου
να περπατάνε τα καλντερίμια,
να ανασαίνουν τα καρδιοχτύπια σου
και σκέφτομαι πάλι
πως ταξίδι είναι οι άνθρωποι
μα πιο πολύ-
ταξίδι είναι το πάθος
να μοιραστείς το δρόμο.»
– Α.Ρεμπώ
