Γουίλιαμ Ρόρι Γκάλαχερ (Willian Rory Gallagher) είναι αναμφισβήτητα ο άνθρωπος που έδωσε το στίγμα του στην ιρλανδική ροκ μουσική. Σπουδαίος δεξιοτέχνης της ηλεκτρικής κιθάρας, ο ίδιος συχνά δήλωνε, «ένας folk καλλιτέχνης σε έναν Rock κόσμο». Η αφοσίωσή του και το πάθος του για τη μουσική σε συνδυασμό με το ταλέντο του του εξασφάλισαν μια θέση στην ιστορία της ροκ και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους των ροκ και μπλουζ.
Ο Ρόρι Γκάλαχερ γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948 στο Μπαλισάνον και μεγάλωσε στο Κορκ της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Έμαθε κιθάρα και μετά το σχολείο έπαιζε σε τοπικές μπλουζ μπάντες. Το 1963 σχημάτισε το συγκρότημα «Fontana» και στη συνέχεια τους «Impact», με τους οποίους έδωσε συναυλίες και εκτός των ιρλανδικών συνόρων. Το 1966 δημιούργησε τους «Taste», με τη συμμετοχή του ντράμερ Τζον Γουίλσον και του μπασίστα Ρίτσαρντ ΜακΚράκεν. Το 1968 μετακόμισαν στο Λονδίνο, όπου έως το 1970 που διαλύθηκαν, ηχογράφησαν για την Polydor μία σειρά από άλμπουμ, με σημαντικότερο το «On The Boards» του 1970.
Όταν ο ΜακΚράκεν και ο Γουίλσον αποχώρησαν για να φτιάξουν τους «Stud», ο Ρόρι προχώρησε το 1971 στη δημιουργία ενός προσωπικού σχήματος, με τη συμμετοχή των Τζέρι ΜακΑβόι στο μπάσο και του Γουίλγκαρ Κάμπελ στα ντραμς. Μέσα στο χρόνο κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ («Rory Gallagher», «Deuce»), ενώ μεγαλύτερη επιτυχία είχε το «ζωντανό» άλμπουμ του 1972 «Live In Europe», καθώς είχε αρχίσει να δημιουργεί όνομα με τις συναυλιακές εμφανίσεις του.
Το 1973 το συγκρότημα του Γκάλαχερ ως κουαρτέτο πλέον θα ηχογραφήσει τα άλμπουμ «Blueprint» (1973), «Tattoo» (1973), «Irish Tour ’74» (1974), «Against the Grain» (1975) και «Calling Card» σε παραγωγή του Ρότζερ Γκλόβερ των Deep Purple (1976).
Οι εσωτερικές αλλαγές στο γκρουπ του συνεχίστηκαν. Μετά την αποχώρηση των Ντε Αθ και Μάρτιν και την προσθήκη του ντράμερ Τεντ ΜακΚίνα, ηχογράφησε ως τρίο τα άλμπουμ «Photo-Finish» (1978), «Top Priority» (1979) και το live «Stage Struck» (1980).
Ο Gallagher άφηνε συχνά κατάπληκτο το κοινό αλλάζοντας ταχύτατα από κιθάρα σε σαξόφωνο, όπως αργότερα θα δείξει την ίδια επιδεξιότητα με το μαντολίνο και τη φυσαρμόνικα. Συνήθιζε να ενθουσιάζει το κοινό με 150λεπτες εμφανίσεις, παρουσιάζοντας συγκινητικά αποσπάσματα από παλιά Blues κομμάτια μα και από δικές του δημιουργίες,
Πρωταγωνίστρια σε όλες τις εμφανίσεις του, η κιθάρα του, η μοναδική Fender Stratocaster.
Το 1974 οι Rolling Stones κάλεσαν τον Rory στην Ολλανδία για μια κοινή ηχογράφηση, μετά την αποχώρηση του Mick Taylor. Αργότερα ο Rory καλέστηκε να παίξει σε ένα άλμπουμ ενός ακόμη παιδικού του ήρωα, του Jerry Lee Lewis (ένα διπλό άλμπουμ ηχογραφημένο στο Λονδίνο), έπειτα στο φεστιβάλ Montreux Jazz ηχογραφώντας με τον Albert King ( «Live in Montreux») καθώς και σε ηχογράφηση μαζί με τον γίγαντα των Jazz/Blues Chris Barber. Ο Rory έγραψε, επίσης, ιστορία στην τηλεόραση σαν ο πρώτος καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στο «Rockpalast», live μετάδοση σε 15 χώρες, με κοινό γύρω στα 50 εκατομμύρια!
Ο Ρόρι στην Νέα Φιλαδέλφεια, στο γήπεδο της ΑΕΚ
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1981 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ενώπιον του αθηναϊκού κοινού στο στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας, σε μία αλησμόνητη όσο και επεισοδιακή συναυλία.
Ήταν μια απ’ τις πρώτες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών που έγιναν στη χώρα,. Ο Ρόρι ήταν μόλις 33 ετών, το γήπεδο της ΑΕΚ γέμισε από φαν του μουσικού που, αν και αυτοδίδακτος, ήταν ήδη ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες της διεθνούς ροκ σκηνής. 35.000 θεατές, απολάμβαναν σε έκσταση τη συναυλία. Ο ενθουσιασμός ήταν τρομερός. Η επίσημη εκδοχή της αστυνομίας – εκ των υστέρων – είναι ότι τα ΜΑΤ που κατέκλυζαν το γήπεδο ήταν εκεί για προληπτικούς λόγους.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας οι άνδρες των ΜΑΤ ξαφνικά δέχτηκαν «λιθοβολισμούς από τουλάχιστον 300 εξαγριωμένους ροκάδες». Σύμφωνα με τους θεατές, λίγο πριν να τελειώσει η συναυλία, τα ΜΑΤ όρμησαν στο γήπεδο. Έκαναν επίθεση στους κατάπληκτους θεατές με κλομπ και πετούσαν δακρυγόνα. Η κατάσταση σύντομα έγινε ασφυκτική. Η συναυλία διακόπηκε, με τον Γκάλαχερ να φυγαδεύεται από τη σκηνή. Τα πνεύματα οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο και οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν εκτός του γηπέδου. Όσοι ήταν παρόντες κατήγγειλαν ότι τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν όποιον «μαλλιά μουσικόφιλο» έβλεπαν. Σύντομα το πεδίο μάχης κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή από τον Περισσό μέχρι και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όταν πια εκτονώθηκε η κατάσταση, είχαν ήδη συλληφθεί 30 άτομα.
Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδα όπως, «Κάηκε η Ν. Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες».
Ο ίδιος ο Γκάλαχερ περιέγραψε αυτήν την εμπειρία του ως εξής: «Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε».
Επίλογος
Ο Γκάλαχερ συνέχισε να ηχογραφεί, αν και πιο αραιά, λόγω και των προβλημάτων υγείας που παρουσίαζε. Διατήρησε, πάντως, την επαφή του με το κοινό του στην Ευρώπη με μία σειρά από άλμπουμ: «Jinx» (1982), «Defender» (1987) και «Fresh Evidence» (1990).
Ωστόσο, η μακροχρόνια κατανάλωση αλκοόλ, σε συνδυασμό με τα φάρμακα που έπινε για να καταπολεμήσει τον φόβο του για τα αεροπορικά ταξίδια, του προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη στο ήπαρ, με αποτέλεσμα στην τελευταία του συναυλία στην Ολλανδία στις 10 Ιανουαρίου 1995 να είναι εμφανή τα σημάδια της κόπωσης. Λίγο αργότερα εισήχθη σε νοσοκομείο του Λονδίνου και στις 14 Ιουνίου ο σπουδαίο Ιρλανδός ρόκερ άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 47 ετών.
Το «ShadowPlay» είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του. Και ναι, συνεχίζει 30 χρόνια μετά να προκαλεί τον ενθουσιασμό στους φίλους της ροκ μουσικής.
