Συνέντευξη με αφορμή τη παράσταση Το γαμώτο που δεν έζησα
Χαρά μίλησε μας για τη παράσταση.
• Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει ολόκληρη τη διαδρομή της Κατερίνας Γώγου. Ο σκηνοθέτης μας & συγγραφέας του έργου , Ανδρέας Ζαφείρης έπειτα από έρευνα, δημιούργησε μια παράσταση που ξεκινά από τα παιδικά χρόνια της Κατερίνας Γώγου και τον καθοριστικό ρόλο της οικογένειας, μέχρι τα πρώτα της βήματα στην τέχνη, τον έρωτά της με τον Π. Τάσιο, τη σχέση με την κόρη της Μυρτώ, τη συμμετοχή της στους πολιτικούς αγώνες, τις πρώτες ποιητικές της αναζητήσεις, τα χρόνια της αναγνώρισης αλλά και της μοναξιάς, του αποκλεισμού. Γιατί δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει το έργο ενός καλλιτέχνη χωρίς να αφουγκραστεί τις λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν τη ζωή του. Κι αντίστροφα, μέσα από τη ζωή της Γώγου μπορούμε να διαβάσουμε εκ νέου μια ολόκληρη εποχή — την πυκνή, ταραγμένη περίοδο 1940-1993. Στο έργο κυριαρχεί η ποίησή που μοιάζει με λεπίδι.
Ποιος είναι ο ρόλος σου;
• Στο έργο ενσαρκώνω 7 διαφορετικούς ρόλους που συνεχώς εναλλάσσονται μεταξύ τους. Πρόσωπα από τη ζωή της Κατερίνας. Οι ρόλοι μου ακροβατούν ανάμεσα στο πραγματικό & το ποιητικό.
Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο επιτυχημένη;
• Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν μέσα από τους στίχους της αλλά και τη ζωή της τα δικά τους τραύματα. Όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή στο περιθώριο ή σε κάποιο αδιέξοδο, όλοι έχουμε νιώσει μοναξιά , καταπίεση, αδικία. Δυσκολία στο να προσαρμοστούμε σε μια κατάσταση. Βρεθήκαμε σε μια κατάσταση που χάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό , δεν μας δώθηκε η ευκαιρία να ανοίξουμε τα φτερά μας με τον τρόπο που θα θέλαμε. Σκληρύναμε για να μάθουμε να αντέχουμε. Χτίσαμε δρόμους για να μπορέσουμε να περπατήσουμε. Η Κατερίνα κουβάλησε μέσα της όλες τις πληγές της κοινωνίας. Έγινε μαύρο πουλί & πέταξε. Και αυτό αγγίζει τον κόσμο γιατί ο καθένας μόνος του κουβαλάει το δικό του σταυρό .
Φέτος είναι και η χρονιά που παίζεται σε νέα στέγη στη σκηνή Brecht 2510. Μίλησε μας για αυτη τη νέα αρχή.
• Ο σκηνοθέτης , εικαστικός & συγγραφέας , Ανδρέας Ζαφείρης , δημιούργησε τον νέο θεατρικό χώρο Σκηνή Brecht-2510 που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, 3ης Σεπτεμβρίου 38. Θέλω να τον ευχαριστήσω προσωπικά για την ευκαιρία που μου έδωσε να αναλάβω μαζί με την συνεργάτιδά μου Μαρίνα Παντελάκη την οργανωτική διεύθυνση του θεάτρου, μια ευκαιρία πρόκληση στην οποία ελπίζω να φανώ αντάξια & να συμβούν με τον καιρό όμορφα πράγματα. Πρόκειται για μια σκηνή 10 μέτρων μήκους και 5,5 μέτρων βάθους και με δυνατότητα φιλοξενίας 160 θεατών.
Η νέα αυτή σκηνή στεγάζει θεατρικές παραστάσεις, πρόβες, φεστιβάλ, μαθήματα, εργαστήρια, εκθέσεις, μουσικά γεγονότα και δράσεις πολιτισμού. Στόχος της Σκηνής Brecht 2510 είναι να γίνει Ανοιχτό Σημείο αναφοράς και σύγχρονης τέχνης. Ένας χώρος που θα (συν)διαμορφώνεται βήμα βήμα, για να δώσει χώρο σε αναζητήσεις, πειραματισμούς, συμπορεύσεις, έρευνα και δημιουργία πάνω στην τέχνη του θεάτρου και όχι μόνο.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
• Στην εποχή που ζούμε το μέλλον είναι αβέβαιο & όσα κι αν σχεδιάζεις ο καιρός μπορεί να στα ανατρέψει. Το σίγουρο είναι ότι στο τώρα παλεύω για να έχω τουλάχιστον γερά θεμέλια για ό,τι πρόκειται να συμβεί. Στο κοντινό μέλλον θα με βρείτε στην θεατρική παράσταση «Κατερίνα Γώγου: Το Γαμώτο που δεν Έζησα» σε κείμενο & σκηνοθεσία Ανδρέα Ζαφείρη , κάθε Δευτέρα στις 19.00 στην νέα Σκηνή Brecht 2510 , μια παράσταση που παίζεται από το 2021 και το κοινό την έχει αγαπήσει , αλλά και σε μια ακόμα εξαιρετική παράσταση που έχω την τιμή να συμμετέχω , στο «Μαζί» του Fabio Marra , σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου & μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ στο θέατρο Altera Pars , κάθε Σάββατο 21.00 & Κυριακή 20.30.
Έπονται δύο πολύ μεγάλα & δυνατά φεστιβάλ που θα διοργανωθούν στην Σκηνή Brecht 2510 & θα δώσουν το βήμα σε καλλιτέχνες να επικοινωνήσουμε μέσα από την τέχνη μας . Με την καθοδήγηση του Ανδρέα Ζαφείρη εύχομαι να δώσω κι εγώ το λιθαράκι μου για να λάβουν δράση ποικίλα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Πώς θα χαρακτήριζες τους θεατές σήμερα;
• Δίνω πολύ μεγάλη σημασία στον τρόπο που φεύγουν οι θεατές από μια παράσταση , στο τι κουβαλούν μέσα τους. Συμπαίκτες μας δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί που παίζουμε αλλά και το κοινό. Το κοινό μας αφορά. Ο κόσμος πιστέψτε με έχει κουραστεί από τις φιοριτούρες & το ωραίο περιτύλιγμα. Έχει μεγάλη ανάγκη από το να μπορεί να δει & να αφουγκραστεί το παραμικρό σπάσιμο των μυών στο πρόσωπό του εκάστοτε ηθοποιού που ενσαρκώνει έναν ρόλο. Έχει ανάγκη από την ερμηνεία. Νιώθω μερικές φορές ότι η ερμηνεία έχει πάψει να είναι το ζητούμενο. Μιλάω για την ουσιαστική ερμηνεία όπου οι άνθρωποι επι σκηνής δίνουν το είναι τους σε μια παράσταση που έχει κάτι να πει και στην ολότητά της δημιουργεί , έχει λόγο ύπαρξης & δεν βασίζεται στο να κάνει επίκληση στην αυθεντία. Υπάρχουν μέρη στα οποία γίνονται θαύματα. Αυτά τα μέρη είναι ο τόπος συνάντησης και επικοινωνίας. Θα τα πούμε όλοι εκεί.
