Όταν δεν μπορώ να δω την όψη σου
κοιτάζω τα πόδια σου.
Τα πόδια σου που ‘ναι τόξα οστέινα,
τα μικρά, τα δυνατά σου πόδια.
Ξέρω σε βαστούν γερά,
όλο το γλυκό σου βάρος
από ‘κείνα τα δύο σηκώνεται.
Τη μέση, τους μαστούς σου,
τη διπλή πορφύρα
των θόλων τους,
τον περιστερώνα των ματιών σου
που ακόμη φτερουγίζουν,
το πλατύ φρουτώδες στόμα σου,
την κόκκινη χαίτη σου
ποθώ,
μικρέ, μικρέ μου πύργε.
Τα πόδια σου όμως τ’ αγαπάω
για έναν μόνο λόγο:
που περπατάν στο χώμα,
στο νερό και στον άνεμο
ώσπου να ‘ρθουν εδώ
να μ’ απαντήσουν, να με βρούνε.
