©Φωτογραφία: Δαγκούνας Γιάννης
«Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου, την έρημο,
ήξερα πως- δίχως τον άνθρωπο-
δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως.
Ενώ τώρα,
Κοιτάζοντας μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα – πλησιάζουν τα πράγματα-
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα.
Τώρα μπορώ
ν’ αρθρώσω την τάξη του, σ’ ένα ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
σ’ ευθείες το φως.»
Νικηφόρος Βρεττάκος
