Το επόμενο ταξίδι σου
ξεκίνησε,
Θαρρείς με τους καλύτερους οιωνούς,
ή μήπως όχι…
Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε μια αποβάθρα,
ανήσυχη η όψη τους,
και η θάλασσα ανταριασμένη.
Άλλοι θα πουν αντίο με θάρρος,
άλλοι, διστακτικοί, θα μείνουν πίσω.
Κάποιοι θα κλαιν από χαρά,
κάποιοι από λύπη για τον αποχωρισμό,
κι η γεύση όλων αλμυρή…
Δάκρυα ίσως,
ίσως κυματισμοί…
Παρεκκλίναν οι δρόμοι τους ή είναι αποφασισμένοι;
Κι εσύ εκεί, κάπου στη μέση,
πιο μικρός από ποτέ, μα σε έξαψη μεγάλη!
Ποιος ξέρει αλήθεια και ποιος θα τολμήσει
να αντισταθεί, σ’αυτό που η μοίρα όρισε
ως το ταξίδι το επόμενο,
λίγο πριν να χαράξει
κι ανοίξει χωρίς φόβο τα πανιά του;
-Οι άνθρωποι και όχι τα καράβια έχουν πανιά-
Και αν ακόμα έχεις όνειρα παιδί μου,
είτε σπασμένα, είτε καμωμένα γερά,
-Από νύχτες απάνεμες και λόγια τρυφερά-
Κυνήγησέ το το επόμενο ταξίδι!
Μη φοβηθείς τη θάλασσα,
ούτε αυτή την αποβάθρα,
που μοιάζει λάθος δρόμος να ‘ναι…
Μα πίστεψέ με, είναι μόνο η αρχή,
το σκαλοπάτι, που θα σε οδηγήσει
στη ζωή!