Είναι όμορφος ο Λυκαβηττός τη νύχτα αυτή με το φεγγάρι τεράστιο στην χάση του, απέναντι στον Υμηττό να τα φυλάει στις κεραίες, όσο αργά κι αν μετρήσει δεν καταφέρνω να του κρυφτώ, φαίνομαι.
Μελώνω εσωτερικά αγκαλιάζοντας φίλους αργυρούς από μια άλλη εποχή, πιο ανέμελη κι αγέρωχη, αγκαζέ με τις αυταπάτες των είκοσι μας χρόνων.
Οι δρόμοι άδειοι, με ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο και ποιητές στα ηχεία “γεννιέται ο κόσμος όταν δύο φιλιούνται” αεράκι να φυσάει μέσα από το στέρνο κι ένα κλείσιμο πονηρό στο μάτι απέναντι στη ζωή.
Άνθρωποι-χαμόγελα, χαμόγελα-άνθρωποι.
Ε! Άνθρωπε;! Χαμογέλα!
Παρασκευή Παπία
