Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κ’ ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.
Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρός φως του ήλιου.
Τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική,
κ’ ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Απριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα ’κει.
Μόνο μπορεί να μείνουμε κατόπι μας οι στίχοι,
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουμε, καθώς,
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.
Κ.Γ. Καρυωτάκης, Τα ποιήματα (1913-1928)