Αναρτήθηκε σεΔιάφορα
Ξεκλειδώνοντας το σεντούκι του χρόνου: Αναμνήσεις με άρωμα αλμύρας….
"Τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν τα χρώματα της θάλασσας ήταν ό,τι πολυτιμότερο μπορούσα να νιώσω ως παιδί. Στα αθώα παιδικά μάτια μου κάθε χρώμα της ήταν ένα ξεχωριστό ρούχο που φορούσε για να υποδεχτεί το φως του ήλιου, της σελήνης και των αστεριών. Άλλοτε ντυμένη στο βαθύ μπλε, άλλοτε στο γαλαζοπράσινο, το απαλό θαλασσί, το κυανό και το χρυσαφί, η θάλασσα είχε ένα μοναδικό τρόπο να προσαρμόζεται σε κάθε στιγμή της ημέρας, προσκαλώντας το φως να χαϊδέψει τα νερά της, να καθρεφτιστεί πάνω τους και να παίξει μαζί τους αδιάκοπα. Όταν ξημέρωνε το πρωϊνό, είχε μία εξωστρέφεια και μία ανεμελιά, παρασέρνοντας στους αφρούς της μικρούς και μεγάλους, ενώ όταν την επισκεπτόταν το δειλινό, εκδήλωνε μία εσωτερικότητα και μία μοναχικότητα, στοιχεία που της επέτρεπαν να στοχάζεται και να ονειροπολεί..."
