Γνωρίζοντας την Φωτεινή Χατζηβασιλείου, την νικήτρια του 3ου διαγωνισμού πεζογραφίας.
Γεννήθηκα το 1981 και μεγάλωσα στην Ρόδο. Σπούδασα Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Πατρών αλλά δεν έγινα ποτέ φιλόσοφος ούτε φιλόλογος, ίσως λίγο αμπελοφιλόσοφος.
Πλέον ζω εδώ και 20χρόνια στην Αθήνα και εργάζομαι ως Ιδιωτική υπάλληλος στον τομέα του Κινηματογράφου.
- Από πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την συγγραφή;
Πάντα «έγραφα» ιστορίες στο μυαλό μου, ειδικά στις διαδρομές μου με το λεωφορείο ή το τρένο. Τα τελευταία χρόνια σκέφτηκα να δοκιμάσω να τις γράψω στο χαρτί.
- Τι πιστεύετε ότι προσφέρει η ενασχόληση με την συγγραφή σε έναν άνθρωπο στις μέρες μας;
Πιστεύω ότι η συγγραφή έχει ψυχαναλυτικό χαρακτήρα και οπωσδήποτε δρα αγχολυτικά.
- Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σας επιρροές;
Διαβάζω τα πάντα, όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν στον αναγνώστη.
- Πως εμπνευστήκατε το κείμενο; Πείτε μας μερικά λόγια γι’αυτό
Μεγαλώνοντας στην επαρχία με απασχολούσε πάντα το θέμα αποδοχής κάθε τύπου διαφορετικότητας στις κλειστές κοινωνίες. Αν και είναι εξωφρενικό, όσο ζούσα εκεί μπορούσα να καταλάβω τους λόγους που κάποιοι γονείς δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τα παιδιά τους για αυτό που είναι. Πλέον ειδικά με την ιδιότητα μου ως μητέρα, δεν μπορώ ούτε να το κατανοήσω ούτε να το αποδεκτώ. Στην προσπάθεια μου να μπω στην θέση αυτών των αποκλεισμένων και συχνά διψασμένων για αποδοχή ανθρώπων, εμπνεύστηκα αυτό το μικρό κείμενο.
Διαβάστε το κείμενο :
