“Εμείς οι άνθρωποι αποτελούμαστε από σχισμές”, μου είπες ένα βράδυ
Σχισμές τα μάτια μας, αποθήκες αναμνήσεων και ανεκπλήρωτων φαντασιώσεων
Ερμητικά κλειστές εκεί που μας συμφέρει
Σχισμή κολάσεως-παραδείσου το στόμα μας, χαράδρα
που συνεχώς σκοντάφτουν μέσα τις οι λέξεις, με όπλο τους την γλώσσα
τον δήμιο και θεό αμέτρητων ψυχών
Σχισμή ηδονής, πόνου, πάθους και ζωής
Το θαύμα ανάμεσα στα σκέλια μας
“Περιπλανώμενοι ρομαντικοί κι επαναστάτες έχουν άλλη μία”, μου είπες ένα βράδυ
Σχισμές αριστερά του στήθους τους
Απ΄όπου προσπαθούν να τρυπώσουν η συνήθεια και η διχόνοια
Μα βρίσκουν κάγκελα στο κατώφλι του νου
Σχισμές, ουλές, οπές παντού
Δεν ελέγχουμε τους διερχομένους
Σχισμές παντού και μόνο ο νους μας λείος, απροσπέλαστος
Γιατί δεν υπάρχει μου είπες,
χειρότερος θάνατος από αυτόν του πνεύματος.
Τσώνη Ρωξάνη