Το Δικό Μας Κρεβάτι-Ματίνα Πασιά
Θέλω να κοιμηθούμε στο κρεβάτι μας Δεν αντέχω άλλο να ξαπλώνω στα παιδικά μας κρεβάτια Αυτά...
Tag Archives: Ποίημα
Αποδημητικά Πουλιά – Γρηγόρης Κατσαρός
Όταν λησμονείς τα χελιδόνια μη θρηνείς την άνοιξη που δεν ήρθε και όταν...
«Θα δεις, κάποτε» Κριστιάν Νίρκα
Θα δεις πως κάποτε, θα μάθουμε να μιλάμε,χωρίς να σκοντάφτουμε επάνω στη νύχτα.Χωρίς η γλώσσα να...
Για σένα και για μένα
Έναν καινούριο κόσμοΓια σένα και για μέναΈναν κόσμο για όλους εμάςΜέσα σε απέραντες σελίδεςΆδειες λέξεις ξετυλίγονταιΒαμμένες...
Το να ανοίξεις την πόρτα έγινε απόφαση “ζωής και θανάτου”
Ο αόρατος εχθρός γίνεται όλο και πιο ορατός. Με το “δεύτερο κύμα”, να είναι πραγματικότητα, αισθανόμαστε...
«Με το αδίδακτο της προσδοκίας φεύγεις-Μονόλογος», Ζωή Δικταίου
Κάτω από τη σπασμένη σου φτερούγα θρηνούν τα πουλιά κι ας μην πέθαναν ακόμη τα φύλλα...
Απόσπασμα από τις «Γειτονιές του Κόσμου» – Γιάννης Ρίτσος
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις, να ‘ ρχονται οι...
Επανάκτηση-Αλεξανδρα Θ.Κολιγιώτη
Σα καταλύτες αποθησαυρισμένης μνήμηςμε περιττά φορτωματα.Ετσι πορευομαστε. Μεσα απο τις λιγοστές γραμμέςτων αναζητησεων μας. Κι εκεί...
“Υ.Γ”-Μανώλης Αναγνωστάκης
Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους. Όλα προς τι; Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη...
Βρόχος – Ντίνος Χριστιανόπουλος
Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου, ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα, όλο...