-Μήπως δεν είμαστε όλοι μας όμοιοι, φαφλατάδες που μιλάνε συνεχώς χωρίς ν’ απευθύνονται σε κανέναν, αντιμέτωποι πάντα με τα ίδια ερωτήματα αν και γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις απαντήσεις;-
Φωνάζω ότι δεν πιστεύω σε τίποτα και ότι όλα είναι παράλογα, μα δεν μπορώ να αμφιβάλλω για την κραυγή μου, και πρέπει να πιστέψω τουλάχιστον στη διαμαρτυρία μου. Η πρώτη ολοφάνερη και μοναδική αλήθεια που μου δίνεται έτσι, εντός της παράλογης εμπειρίας, είναι η εξέγερση.
Κι έτσι, παραδέρνοντας κάπου ανάμεσα σε κορυφή και σε άβυσσο, επέπλεαν μάλλον παρά ζούσαν, εγκαταλειμμένοι σε ακυβέρνητες μέρες και σε στείρες αναμνήσεις, περιπλανώμενα φαντάσματα που θα μπορούσαν ν'αποκτήσουν δύναμη μόνο αν το 'παιρναν απόφαση να ριζώσουν στη γη της οδύνης τους.