Αφιερωμένο σε όσους έχουν αγαπήσει ένα πρόσωπο/μέρος που όταν το αποχωρήστηκαν ήταν σαν να τελείωσε ο χρόνος στην κλεψύδρα τους. Διοτι... τα πιο σκληρα αντιο ειναι αυτα που δεν υποθηκαν ποτε.
Φωνάζω ότι δεν πιστεύω σε τίποτα και ότι όλα είναι παράλογα, μα δεν μπορώ να αμφιβάλλω για την κραυγή μου, και πρέπει να πιστέψω τουλάχιστον στη διαμαρτυρία μου. Η πρώτη ολοφάνερη και μοναδική αλήθεια που μου δίνεται έτσι, εντός της παράλογης εμπειρίας, είναι η εξέγερση.