Τώρα τουλάχιστον σε συναντώ συχνά,
δεν έχω παράπονο ούτε για το κρύο,
ούτε για τη βροχή,
έγινες κι εσύ παντός καιρού
(από παλιά συνήθεια βέβαια συνεχίζω
να σε διεκδικώ)
πας κι έρχεσαι στον κόσμο,
αλλά σ΄ ακούω, σε μυρίζω, σʼ έχω πάνω
μέσα
δίπλα στα νοτισμένα μούσκλα,
ίσως άφθαρτη,
σαν τη μνήμη ενός πρωτόλειου χαδιού.

Ένα αεράκι από τον Υμηττό είσαι

χωρίς καμία απολύτως σημασία για τους άλλους
χωρίς καν όνομα για το ληξιαρχείο των παθών μας
για μένα μόνο παραμένεις σταθερά
ένα ασπαίρον θέρος επίγνωσης. 

-Γ.Βέης

ΤΟ  ΑΙΝΙΓΜΑ

Κανένα αίνιγμα

διότι όλα είναι ξεκάθαρα πλέον

πρώτη φορά σαν πλήρες,

ένα νόημα μέσα της

κι έχει πέσει ο ουρανός στο κρεβάτι της

ένα ολόκληρο βράδυ σπαταλήθηκε

κι ούτε ένα ποτάμι δεν κατάφερε να περάσει

ο κόσμος  ένα γυαλάκι μόνο

μια μπίλια χρωματιστή

που την κατάπιε πρωί πρωί κατά λάθος

το πάντα βιαστικό κοτσύφι της αυλής της.

 

ΑΘΡΑΥΣΤΗ

 

Θα γείρει με τον πρώτο σεισμό

το ειδύλλιο, η αφή λέξη

το ανδρόγυνο των λαθών

στεφάνι που θα γίνει κομμάτια

το αγκάλιασμα του ψεύδους

συλλαβές από τσιμέντο και σίδερα

όπως πολυκατοικία της αντιπαροχής

εσύ όμως θα παραμείνεις ανέπαφη

σε πείσμα των θνητών των άφρονων

ένα δεντράκι μόνο του

κι ας είσαι απότιστο,

μια νεραντζιά

στη μνήμη του αέρα για πάντα.

 

ΠΗΓΗ : Περι ου