Θεοφιλάτου Νάνσυ 02/11/2017                                                                                                        2 Νοεμβρίου 1960, Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, κορυφαίος μαέστρος, πιανίστας και συνθέτης καταρρέει την ώρα που διευθύνει την “Τρίτη Συμφωνία” του Μάλερ στη Σκάλα του Μιλάνου κατά τη διάρκεια της πρόβας. Σε ηλικία 64 ετών η καρδιά του τον προδίδει για τρίτη και τελευταία φορά. Ένα σημείωμα βρίσκεται στη τσέπη του, σαν να περίμενε το θάνατο. Η ύστατη επιθυμία ήταν να καεί το σώμα και η τέφρα του να μεταφερθεί στην Ελλάδα.

Οι μουσικές του σπουδές ξεκινούν στην Αθήνα και διαπρέπει ως μαέστρος. Σε ηλικία 34 ετών, ταξιδεύει στο εξωτερικό και η φήμη του αρχίζει να εξαπλώνεται. Η Αμερική αναγνωρίζει το ανυπέρβλητο ταλέντο που τον χαρακτηρίζει και το 1938 προσλαμβάνεται μόνιμος στη συμφωνική ορχήστρα της Μινεάπολης για έντεκα χρόνια. Ακολουθεί η φιλαρμονική της Ν. Υόρκης, η Μετροπόλιταν όπερα και εν συνεχεία αναλαμβάνει ορχήστρες σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Η αξιοθαύμαστη μνήμη του είναι τόσο δυνατή που δεν χρειάζεται παρτιτούρες στα έργα που διευθύνει και μάλιστα τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί μόνο τα χέρια του χωρίς να κρατάει μπαγκέτα.

Η σεμνότητα, η ευγένεια και η πίστη του στο Θεό, τον οδηγούν σε φιλανθρωπίες και σχεδόν όλα τα χρήματα τα δίνει σε όσους τα έχουν ανάγκη. Η μοναξιά όμως και η νοσταλγία για την πατρίδα τον σημαδεύουν βαθιά. Συγκλονιστικά είναι τα λόγια του :

“η έλλειψη ρομαντισμού και ζεστασιάς με κάνουν να αισθάνομαι πιο μόνος. Πρέπει λοιπόν να καταδικαστώ, να μαραζώσω και να πεθάνω μακριά από τον τόπο μου.”

Πόσο αληθινή διαίσθηση! Στην ξενιτιά άφησε την τελευταία του πνοή. Όσο για την τέφρα… την υποδέχτηκε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία με τιμές αλλά η εκκλησία είχε αρνηθεί να γίνει κηδεία. Τελικά στις 19 Ιουλίου του 1961 ενταφιάστηκε στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

dimitris-mitropoulos-oi-epistoles-tou.w_hr

“Αισθάνομαι ότι το λεξιλόγιό μου είναι πολύ περιορισμένο. Φοβάμαι ότι θα καταντήσω αγριάνθρωπος στην απόλυτη μοναξιά μου ανάμεσα στις παρτιτούρες την ορχήστρα και το πιάνο. Τις 19 ώρες της ημέρας τις περνάω κλεισμένος στο γραφείο μου είτε στο δωμάτιό μου. Φαντάσου ότι εγώ που τόσο αγαπώ τον κινηματογράφο στερώ τον εαυτό μου απόλυτα και αυτής της αθώας ευχαρίστησης για να υπηρετήσω την τέχνη μου. Είναι φορές που ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά!”

mitropoulos-dimitris

“…Πάσχοντας από απόλυτη ευσυνειδησία θα τυραννάω τον εαυτό μου να φτάσω σε σημείο που οι άλλοι δεν φαντάζονται. Καταλαβαίνω ότι έχω καθήκον να θυσιάσω όλη μου τη ζωή για την τέχνη μα και η θυσία έχει τα όριά της. Μόνος όπως ζω εδώ δεν είναι πια θυσία είναι τέλεια καταστροφή των σπλάχνων μου. Μαρασμός. Έχω ανάγκη να τροφοδοτήσω σαν θνητός και την ψυχή μου, και την καρδιά μου δεν μπορώ να ζω άλλο τρώγοντας τις σάρκες μου, τρέφοντας το μυαλό μου. Εάν το μέλλον μου είναι να φτάσω να είμαι επικεφαλής της Μπόστον ή της φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, όταν φτάσω εκεί, αν φτάσω, δεν θα έχει πια μείνει σταλαγματιά αίματος στις φλέβες μου.”

DOC MUS – Δημήτρης Μητρόπουλος, γυμνά χέρια – ΕΛΛΙΠΕΣ – 2009