Πόσες φορές δεν κατηγορούμε τους άλλους ότι δεν μας καταλαβαίνουν; Ότι δεν είναι ικανοί να μας προσφέρουν αυτό που έχουμε ανάγκη; Ότι ποτέ δεν έκαναν τίποτα πραγματικά για μας; Πολλές φορές… Ίσως σχεδόν πάντα να έχουμε δίκιο. Τι γίνεται, όμως, εκείνες τις φορές που ο άλλος μας πρόσφερε ακριβώς αυτό που θέλαμε, ακριβώς αυτό που ζητούσαμε, αλλά κι είχαμε απόλυτη ανάγκη για να γιατρευτούν οι πληγές μας… Αλλά εμείς δεν το αντιληφθήκαμε, ούτε καν του δώσαμε σημασία, με αποτέλεσμα να γίνουμε ακριβώς αυτό που κατηγορούσαμε. Ακόμα ένας άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει, αλλά παντού καυχιέται ότι ξέρει και κατανοεί καλύτερα από τους υπόλοιπους… Ένας φαύλος κύκλος η έλλειψη κατανόησης. Ποιος θα είναι ο πρώτος που θα βάλει στην άκρη τον εγωισμό του για να σπάσει αυτόν αέναο κύκλο; Ποιος είναι τόσο γενναίος, ώστε εν γνώσει του να πληγωθεί; Γιατί όποιος κι αν το αποπειραθεί, χωρίς αντίκρισμα θα κινδυνεύσει να βρεθεί.

Δόθηκε κάποτε ένα τριαντάφυλλο.

Ένα τριαντάφυλλο περιποιημένο,

ένα τριαντάφυλλο με φροντίδα μεγαλωμένο.

Δόθηκε κάποτε ένα τριαντάφυλλο με δισταγμό μεγάλο,

καθώς ο παραλήπτης φαινόταν άτομο δίχως ρομαντισμό αναθρεμμένο.

Με μια πράξη γενναιότητας, δόθηκε λοιπόν…

Και ταυτόχρονα ψιθύριζε «είμαι αληθινό»…

Πόσο περίεργο αυτό;

Ποιο τριαντάφυλλο θα φώναζε «είμαι αληθινό»;

Να σήμαινε, άραγε, κάτι αυτό;

Το τριαντάφυλλο δόθηκε,

το χαμόγελο του παραλήπτη στη μνήμη αποτυπώθηκε.

Το ότι είναι αληθινό με θάρρος επανέλαβε για να γίνει κατανοητό.

«Δεν έχω καμία σχέση με τα άλλα τα ψεύτικα!», ύψωσε το ανάστημά του και είπε τολμηρό!

Το αισθάνθηκε, όμως, ότι δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά αντιληπτό.

Καθώς σε μία άκρη με κομψότητα αφέθηκε μοναχό.

Μια πράξη γενναιότητας, ρομαντισμού, πάθους, έρωτα… ό, τι κι αν ήταν αυτό…

Φαίνεται να έπεσε στο κενό.

Μάλλον το ήξερε το τριαντάφυλλο ότι θα συμβεί αυτό, για αυτό είχε ανάγκη να ακουστεί και φώναζε «είμαι αληθινό».

Το μόνο που είχε επιτευχθεί, ήταν η κραυγή του στο μυαλό του παραλήπτη να χαραχθεί.

Μες τη ζάλη του έρωτα, στου σκοταδιού τη τρομακτική σιωπή, αλλά και στης μέρας το ανακριτικό το φως… όσο κι αν έγινε προσπάθεια μάταια…

Ο παραλήπτης δεν κατάφερε την αλήθεια του τριαντάφυλλου να δει.

Το είχε αποφασίσει, ο ρομαντισμός μέσα του ποτέ δεν είχε αναπτυχθεί.

Κάθε ελπίδα φαινόταν να έχει χαθεί.

Σταθείτε… μία δέσμη φωτός μέσα στο σκοτάδι τον καλεί.

Ο παραλήπτης μας ποτέ δεν μπόρεσε σε ένα τέτοιο κάλεσμα να αντισταθεί.

Σταθείτε… το τριαντάφυλλο -με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει- κάτι προσπαθεί να πει.

«Είμαι αληθινό», λέει ξανά και καλεί τον παραλήπτη μας βαθιά μέσα του να δει, μήπως καταφέρει να συγκινηθεί.

Έστω τελευταία στιγμή την αλήθεια του να ανακαλύψει για να μπορέσει κι αυτό να λυτρωθεί.

Ήταν η ύστατη προσπάθειά του, το καθήκον απέναντι στον ιδιοκτήτη του έπρεπε να εκπληρωθεί.

Να μην τον απογοητεύσει.

Στο ύψος των περιστάσεων να σταθεί.

Τότε από ντροπή, καθώς αδύναμος μπροστά στην γενναιότητα είχε φανεί… άρχισε ο παραλήπτης να προσπαθεί να καταλάβει το τριαντάφυλλο τι ήθελε τελικά να του πει.

«Είμαι αληθινό…»

Ήταν από κήπο μαζεμένο.

Όμως, τι το έκανε τόσο ξεχωριστό;

Γιατί πίστευε ότι ανάμεσα σε όλων των τριαντάφυλλων την ψευτιά αυτό ήταν αληθινό;

Τότε μία σκέψη πέρασε από το μυαλό…

Μα όχι! Μπορούσε, άραγε, να ήταν αυτό;

Τα άλλα τριαντάφυλλα μεγάλωναν απλά με ένα σκοπό.

Στου έρωτα το εμπόριο να συντηρούν τον ψεύτικο ρομαντισμό.

Εν αντιθέσει το τριαντάφυλλο αυτό είχε με φροντίδα μεγαλώσει μέσα σε ένα σπιτικό.

Να προσφέρει αγάπη είχε μάθει μέσα στον κήπο αυτό.

Κόπηκε μόνο για τον παραλήπτη κι η πράξη αυτή τον έκανε μάρτυρα μοναδικό.

Από όλα τα τριαντάφυλλα το πιο ξεχωριστό, να χαρίσει του κόσμου τον αγνό ρομαντισμό.

Μα όχι! Δεν μπορούσε να είναι αυτό!

Άλλωστε είχε κι αγκάθια, δεν ήταν τρυφερό…

Τότε ο παραλήπτης μας κατάλαβε ότι τα αγκάθια ίσως το έκαναν ακόμα πιο αληθινό.

Καθώς το τριαντάφυλλο φέρει τα αγκάθια του για προστασία στον σκληρό κόσμο αυτό.

Τελικά, ναι, το τριαντάφυλλο ήταν αληθινό!

Έκρυβε μέσα του όλου του έρωτα το σπαραγμό.

Με μια ομορφιά αξιοζήλευτη, ποθητή…

Ταυτόσημη με της αγάπης την ονειρική στιγμή.          

Με έναν κορμό που σε κάνει να θέλεις να τα παρατήσεις σε κάθε πόνο, μα εσύ συνεχίζεις με δισταγμό, ανίκανος να αντισταθείς στου έρωτα τον πειρασμό.

Πόσο πιο αληθινό θα μπορούσε να ‘ναι το τριαντάφυλλο αυτό;

Με την σκέψη ενός αληθινού έρωτα που έδιωξε την νύχτα εκείνη, ο παραλήπτης μας θα αποκοιμηθεί.

Το κρυφό μήνυμα του τριαντάφυλλου εγκαίρως δεν είχε αντιληφθεί, τώρα η στιγμή είχε πια χαθεί.

Πόσο άδικη η ζωή αυτή;

Το «είμαι αληθινός» δεν μπορεί να εκτιμηθεί.

Από φόβους κι ανασφάλειες μπορεί να καταστραφεί.

Σταθείτε… υπάρχει ελπίδα!

Αν ο παραλήπτης του ποιήματος αυτού, την δική του αλήθεια μπορέσει να αντιληφθεί.

Η κραυγή για συγχώρεση σε κάθε στίχο έχει αποτυπωθεί.

Αν ούτε αυτό δεν συμβεί, θα αποτελεί μια απόδειξη τρανταχτή ότι το τριαντάφυλλο και τα αγκάθια του θα ‘ναι πάντοτε του έρωτα οι πιο δυνατοί συμβολισμοί.