Στην πατρώα μας γη
περιδιαβαίνουν οι παλιοί μας δάσκαλοι

-χρόνια συγχωρεμένοι –
κι όποτε ερχόμαστε
μας χτυπούν στην πλάτη
προσφωνώντας μας πάντα “παιδιά”
αφήνοντας με τ’άγγιγμά τους
ένα πούπουλο
απ΄τα παλιά φτερά μας.

Γι’αυτό δεν γυρνάμε πίσω.
Φοβόμαστε εκείνα τα φαντάσματα
που μας λεν’ παιδιά,
ενώ παιδιά δεν είμαστε
και εκείνα τα πούπουλα
των φτερών
που συγχωρέθηκαν πολύ πριν τους ανθρώπους
και μας στοιχειώνουν.