Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτεί και επισήμως το ξεκίνημα της Άνοιξης και για φέτος στις 20 Μαρτίου. Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο γύρω στις 20 Μαρτίου και 22 Σεπτεμβρίου, ενώ παρατηρείται το φαινόμενο ευθυγράμμισης του άξονα της Γης, παράλληλα και σε ορθή γωνία με τον άξονα του Ήλιου, με αποτέλεσμα η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας να είναι ίση σε οποιοδήποτε σημείο της Γης.

Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα).Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ των ηλιοστασίων, του χειμερινού ηλιοστασίου και θερινού ηλιοστασίου.

Η Άνοιξη πάντως ανέκαθεν στάθηκε πηγή έμπνευσης, αλλά και συμβολικό όχημα για πολλούς ποιητές και λογοτέχνες (και όχι μόνο), οι οποίοι με αφορμή την πιο “χρωματιστή” εποχή του χρόνου έγραψαν αριστουργήματα. Παρακάτω μερικά από τα αγαπημένα μας:

Μίλτος Σαχτούρης

Η πληγωμένη Άνοιξη

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της

οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους

κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα

συνάζει στάλα-στάλα το αίμα

απ’ όλες τις σημαίες που πονέσανε

από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν

για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος

μ’ ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες

κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ‘ρχεται ένα σύννεφο

κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά ‘ρχεται ένα ξίφος

το σύννεφο θ’ ανάβει τα γαρίφαλα

το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

Κώστας Καρυωτάκης

Άνοιξη

Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-

κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·

του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,

και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.

Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει

και, χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,

σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει

κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.

Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·

του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα

να σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,

και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.

Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,

βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.

Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!

Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!

Μπέρτολ Μπρεχτ

Άνοιξη

Έρχεται η άνοιξη. 

Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται 

Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο. 

Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου 

Κάνει του κοριτσιού το στήθος να πονάει. 

Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει. 

Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…». 

« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου 

Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό. 

Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου 

Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια. 

Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου 

Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοίρα- 

Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα 

Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους. 

Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό, καρδιά μου 

Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν… 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η Άνοιξη ή Primavera του Botticelli

Χαιρετώντας την Άνοιξη με 3 ποιήματα

ΠΗΓΕΣ: fractalart , Ε-keimena , arcadiaportal