Διονύσης Καψάλης | Να θαυμάζεις
📸Photography: Robert McCabe Όσο μπορείς ακόμη να θαυμάζεις (αν δεν θαυμάζεις, δεν αναρωτιέσαι).Διονύσης Καψάλης | Όλα τα δειλινά του κόσμου | εκδόσεις Άγρα | 2008
📸Photography: Robert McCabe Όσο μπορείς ακόμη να θαυμάζεις (αν δεν θαυμάζεις, δεν αναρωτιέσαι).Διονύσης Καψάλης | Όλα τα δειλινά του κόσμου | εκδόσεις Άγρα | 2008
να σε ακούω να μιλάς ώρες για ποδόσφαιρο,για τη δουλειά σου, για το σκύλο σου ή τη μάνα σου,για εκείνη που αγάπησες, για την άλλη που παράτησες,ώρες να σε ακούω να μιλάς.Ώρες μπορώ να μιλάω για σένα, αγάπη μου Ανθή Πάνου – Ώρες μπορώ να μιλάω για σένα, Αποχρώσεις του μπλε, Εκδόσεις Ελκυστής
“Όταν ήμουν παιδί, πολυτέλεια σήμαιναν για μένα τα γούνινα παλτά, οι μακριές τουαλέτες, οι παραθαλάσσιες βίλες. Αργότερα, νόμιζα πως ήταν να ζεις μια ζωή διανοούμενου. Τώρα πιστεύω ότι είναι να μπορείς να βιώσεις ένα πάθος για έναν άντρα ή μια γυναίκα.” Annie Ernaux | Πάθος | μτφρ.: Ρίτα Κολαΐτη | εκδόσεις Μεταίχμιο
«[..]«Μάνο, πώς θα σου φαινότανε να βάλουμε τη Σωτηρία Μπέλλου να τραγουδήσει τον Επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη;» λέει ο Δημήτρης Λέκκας. Είναι αργά το βράδυ, Άνοιξη του 1979 στον Μαγεμένο Αυλό. Ο Χατζιδάκις ετοιμάζει το πρόγραμμα του Τρίτου για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Είμαι εδώ μαζί με τον Λέκκα και τη Ρηνιώ Παπανικόλα, τη μυθική φωνή…
Γιε μουΜην έχει η θάλασσα βουνά;Μην έχει η γη αλάτι;Να πέσω χάμω και να βρω παντοτινή αγάπη! Μην είναι Κυριακή αυτή;Ή μήπως το Σαββάτο;Που θα ρθουν όλοι οι πιστοί στα κύματααπό κάτω! Μην είδες γιε μου τα πουλιά;Μην είδες και τ αηδόνια;Που ακούν εκείνη τη λαλιά και τραγουδάνε χρόνια! Κι αν κάποτε ξαγρύπνησες σε τούτον…
δεν θέλω ν’αλλάζουν πια τα πράγματα.θέλω να κάθονται σε μεγάλες πολυθρόνες,να βουλιάζουν στην λήθηκι όλη η ραστώνη του κόσμου να πέφτει πάνω στους ώμους τους.θέλω να ‘ναι ήρεμη θάλασσακανένα κύμα,κανείς Αφρός,να μην σμίγουν οι μεταμορφώσεις του κόσμου.θέλω να ριζώνουν όλανα γίνονται δέντρακαι λουλούδιαΌλα να ‘ναι παρτέρια Ολοφώτιστα που δεν αλλάζουν θέσημονάχα οι ρίζες ν’ανταμώνουνκαι να…
Είμαστε τα παιδιά πίσω απ τα συρματοπλέγματαΣκεπασμένοι στο αίμα που μας δωρίσατεΕλπιδοφόρα ωστόσο απελπισμένα αλλά νέαΠεινασμένα για ηλιοβασιλέματα τα οποία δε θα δούμε ποτέ Είμαστε τα παιδιά πίσω απ τα συρματοπλέγματαΜε ξεσκισμένους λαιμούς και μύγες να βγαίνουν από μέσαΠροερχόμαστε από τα οστά των αδελφών μαςΠεριμένοντας ακόμα για ένα ίχνος του ήλιου Είμαστε τα παιδιά πίσω…
Η κατηγορουμένη κρίνεται ένοχη.Ένοχη η Χαρά, ένοχη παμψηφεί!Σιγή στο ακροατήριο!Νεκρική σιγή και χαρμολύπηΤρις ισόβια. Τρις, εξάκις, εννιάκις…Κατηγορείται γιατί ακάλεστη επισκέπτεταιτους μικρούς ,τους μεγάλους και τους μεγαλύτερους.Τους ερωτευμένους και τους μοναχικούςΤους εργάτες και τους ανέργουςΤους φτωχούς και τους πλούσιους.Άκου λοιπόν να μαθαίνεις,Σ αυτό εδώ το χωριό, όλοι έδωσαν τα χέρια στη δυστυχία,έχουν συνεργασία μαζί της αποκλειστική…
Το ποίημα πήρε την 4η θέση στον ποιητικός διαγωνισμό U Write 4
“Έξω απ’ την εκκλησία του χωριού κόσμος πολύς συνωστισμένος και κατά λάθος δυο πρώην εραστές από καιρό χαμένοι αγγίζονται κι ενώ θα περίμενες πως θα τραβούσαν αστραπιαία τα χέρια αυτοί κοιτιούνται στα μάτια και ομολογούνε Αληθώς Ανέστη Καιρό είχε να δει τέτοιο θέαμα ο δυστυχής Ιούδας.” Πάσχα – Παύλος Παρασκευαΐδης, “Μουσείο κέρινων ποιημάτων”, εκδ. Ενδυμίων